A gdyby tak zachipować KAŻDEGO człowieka od razu po urodzeniu? W taki sposób, by chipa nie dało się usunąć, a żeby bez przerwy wysyłał dane GPS o tym, gdzie dana osoba przebywa? Chip mógłby w miarę postępu technicznego wysyłać również informacje np. na temat aktualnego pulsu, co miałoby znaczenie przy pomocy medycznej.

Dane zbierane by były w jednym centralnym ośrodku, a dostęp do nich mógłby być możliwy tylko przy obecności dwóch upoważnionych do tego funkcjonariuszy (coś w stylu Głównego Bazodanowego i jego zastępcy) i tylko na zlecenie organu ścigania.

Po co to? Podnoszenie kar, a nawet kara śmierci nie odstraszały i nigdy nie odstraszą przestępców. Głównym powodem jest fakt, że w czasie popełniania przestępstw, każdy zakłada, że „jego nie złapią” i będzie żył długo i szczęśliwie. Niestety, tak bardzo często jest. Wystarczy spojrzeć na dowolną „kronikę kryminalną” w gazecie, aby przeczytać o włamaniach, kradzieżach i dewastacjach. W każdym mieście, dzień po dniu. A wydarzeń, o których media nie piszą jest zapewne jeszcze wielokrotnie więcej. Chipy gwarantowałyby zaś (prawie) 100% wykrywalność przestępstw, a co za tym idzie - ich stopniową likwidację z obawy przed złapaniem (oczywiście nie do zera, ale o tym później)

Coś zginęło w garażu? Sprawdzamy kto w nim ostatnio przebywał.
Brak auta? Roweru? Sprawdzamy kto i kiedy nim odjechał.
Zdemolowany przystanek? Sprawdzamy kto przy nim stał zanim odkryto dewastację.
Ktoś został zamordowany? Sprawdzamy kiedy i kto miał kontakt z zamordowanym.
Nikt by nikogo nie porwał. Zawsze wiemy gdzie jest poszukiwany.
Rocznie w samej Polsce za zaginionych uważa się około 20.000 osób! To są osoby, które można by znaleźć jednym kliknięciem.
Nocne potrącenie pieszego? Sprawdzamy kto w nocy „spotkał się” z poszkodowanym.

Do tego dochodzi pewność, że znajdziemy naszego winnego - gdy już wiemy kogo szukać, wystarczy namierzyć jego sygnał GPS. Co więcej, dużo łatwiej zorganizować skazanym miejsce odosobnienia. Wystarczy wyznaczyć dany teren, którego nie może opuścić konkretny chip (namierzany GPS) i nie potrzebujemy nawet murów i krat.

Widmem przyszłości byłoby wzbogacenie chipów o funkcję elektronicznego dowodu osobistego (natychmiastowa weryfikacja tożsamości w bankach, urzędach), a nawet karty płatniczej (indywidualne konto przypisane do chipu).

Jakie są wady tego systemu?
Można powiedzieć, że nieuprawniona osoba może mieć wgląd w to, gdzie aktualnie się znajdujemy. Po pierwsze, nawet dziś taki „wgląd” jest możliwy bez większego problemu. Przecież wystarczy kilka dni obserwacji i znamy miejsce pracy danej osoby, wiemy gdzie mieszka, z kim się spotyka, a także co trzyma w garażu i kiedy pozostawia mieszkanie bez nadzoru. Po drugie, co komu po takiej informacji, skoro nie może jej wykorzystać w celach przestępczych? W razie włamania lub morderstwa, sam szybko zostanie zlokalizowany przez system.

Można powiedzieć, że funkcjonariusze zostaną skorumpowani i dojdzie do „wycieku danych”. A czy dziś nie można przekupić policjanta lub urzędnika? Ile razy słyszymy o tajemniczych umorzeniach spraw, wypuszczaniu aresztantów na wolność, dziwnych samobójstwach nawet w więziennej celi?

Można powiedzieć, że są osoby, których nie powstrzyma nawet nowy system. Są to np. osoby pod wpływem narkotyków, alkoholu, czy po prostu chore psychicznie. Niestety, na to nie ma rady. O tyle dobrze, że dałoby się takie osoby wyeliminować ze społeczeństwa, nie pozwalając im ukryć swojej przestępczej działalności.

A co z możliwością samodzielnego usunięcia chipów? Na to też znalazłby się sposób. Po pierwsze, mogłyby być montowane w takim miejscu, by nie dało się ich usunąć bez poważnego urazu (np. wewnątrz kości, itp.). Po drugie, usunięty chip leżałby bezczynnie w jednym miejscu, co uruchomiłoby proces poszukiwania osoby, która pozbyła się systemu namierzającego. Gdyby taki chip był wówczas np. środkiem płatności - nie dałoby się ukrywać bez niego całe życie.

Oczywiście system nie uwolni nas od przestępstw gospodarczych, wyłudzeń, afer w stylu Amber Gold. Tu nadal musielibyśmy zdawać się na tradycyjny system sądownictwa. Jednak można sobie wyobrazić o ile wydajniejszy byłby wymiar sprawiedliwości gdyby nie musiał zajmować się codziennym nawałem spraw karnych.

Czy takie prawie niezauważalne ograniczenie wolności nie jest małą ceną za namiastkę utopii bez przestępstw?